Voorproefje 'De verandering'

Voorproefje

'De overlevenden'

Hoofdstuk 2

In een reflex trek ik Echo naar de grond. Ik vervloek mezelf. Door mijn afdwalende gedachten heb ik blijkbaar mensen met pistolen gemist.

Ik scan vlug de omgeving. 'Niet op ons gericht,' fluister ik.

Na wat geworstel weet Echo zich uit mijn grip te bevrijden. Met grote ogen zoekt ze de omgeving af. Dan klinkt een tweede salvo. Daarop volgen een paar losse schoten.

'Het komt daarvandaan.' Ik wijs naar het linkerpad van de splitsing voor ons.

Het pad maakt een scherpe bocht naar links om een metershoge rotswand heen, zodat we niet kunnen zien wat zich verderop bevindt.

'Wij moeten toch rechtsaf?' vraag ik. 'Kom.' Ik wil Echo meetrekken, maar ze zet haar hakken in het zand.

'Straks loopt het pad rechtsaf dood of komen ze achter ons aan. Ik heb tijd en rust nodig om uit te zoeken waar we nu heen moeten. Dat heb ik niet als mensen op elkaar lopen schieten. We moeten weten wie het zijn.' Ze kijkt me veelbetekenend aan.

Ik aarzel. Een kijkje nemen kan misschien geen kwaad. De schutters hoeven niet eens te weten dat wij aan de andere kant van de grote rots staan. Ik knik en sluit mijn ogen. Tijd om verkennertje te spelen met mijn gedachtenlezen.

Ik baan me een weg door de mist tot ik op drie levende zielen stuit. Ik duik het hoofd van ene Finn binnen. Een bruine jongen met een felgroen monstershirt aan en een geweer in zijn handen.

Hij zit hijgend achter een rotswand verstopt en werpt een blik op een vrouw die een heel stuk bij hem vandaan ineengedoken achter een kleine rots zit. Ze heeft haar bebloede handen om haar linkerenkel geslagen en roept iets naar Finn.

Op dat moment klinkt er weer een salvo schoten, waardoor Finn en ik er niets van verstaan. Finn kijkt snel naar een pad onder hem, en ik kijk met hem mee. Ik ontwaar daar een groep Revoltesoldaten. Aha! Misschien had Echo dan wel gelijk dat ze eerder mensen had gezien.

Dan draait Finn zich om naar een witte vrouw van middelbare leeftijd die vlak achter hem staat. Ze lijkt enorm lang, maar dat kan ook de beleving van Finn zijn. De lange vrouw schuift hem een nieuwe patroonhouder met kogels toe en omklemt haar eigen pistool grimmig. Finn legt zijn geweer op de grond en begint de kogels in zijn geweer te stoppen.

Op dat moment trek ik me terug uit zijn hoofd. Mijn ademhaling is onbewust versneld door de spanning van de hele situatie.

'Het zijn drie overlevenden,' hijg ik, 'waarvan er eentje gewond is aan haar enkel. Ze zit aan onze kant van het pad vast achter een kleine rots. Ze worden vanaf een pad hieronder beschoten door een groep Revoltesoldaten, dus de vrouw kan niet naar de twee anderen toe zonder geraakt te worden. De andere twee overlevenden hebben munitie en proberen de soldaten af te leiden door ze te beschieten. Het werkt alleen voor geen meter.'

Echo wrijft met haar hand over haar gezicht, terwijl ze in de verte staart. Dan vindt ze mijn blik weer. 'We moeten ze helpen.'